GRUP PSİKOTERAPİLERİ
Grup psikoterapisi ile hipnoterapinin ne alakası vardır diye sorabilirsiniz.
Literatürde grup hipnozlarından bahsedilmesine rağmen, bir kaç çalışmam
haricinde bugüne kadar ciddi bir grup hipnozu çalışması yapmadım. 1980
yıllarında bir grup enürezisli yurt öğrencisi üzerinde yaptığımız grup
hipnozu , dolayısıyle grup psikoterapisini bu çalışmalarım arasında
sayabilirim.
Konumuzun başında da belirttiğim gibi tedavilerde eklektik bir yaklaşım
izlemekteyim. Bu anlamda bireysel hipnoterapi uyguladığım hastalarımdan
uygun gördüklerimi grup terapisine de almaktayım. Uygun vaka seçiminde grup
terapisinin çok yararlarını ve olumlu sonuçlarını mütalaa ettim. Bu
çerçevede grup terapisinin, hipnoterapi ile yakından ilgisi bulunmaktadır.
Grup tedavilerinin tarihine baktığımızda, bilimsel anlamda ilk kez 1907
yılında Pratt tarafından veremli hastalara uygulandığını görüyoruz. Veremli
hastalarla görüşme, onlardan bilgi alma ve onlara bir takım direktifleri
verme olarak haftada iki kez uygulama yapan Pratt, hastalarından çok olumlu
tepkiler almıştır. Daha sonraları bu yöntem yaygınlaşmış ve bir çok alana
girmiştir. Sadece psikiyatri departmanlarını değil etkileşim grupları
altında tüm ülkeleri sarmıştır. Alkolikler, şeker hastaları, dullar, sorunlu
kadınlar, sigara bağımlıları, uyuşturucu bağımlıları bu tip gruplar
oluşturmuş ve birbirlerine yardımcı olmaya çalışmışlardır.
Bu arada grup terapileri psikiyatri kliniklerinin vazgeçilmez araçları
haline gelmiştir. özellikle bireysel psikoterapinin zaman ve hekim yönünden
yetersiz kaldığı dönemlerde cankurtaran simidi özelliğini kazanmıştır.
Özellikle 2. dünya harbinden sonra görülen asker ve sivillerin
problemlerinde yaygın olarak kullanılmıştır.
Kendiliğinden başlayan bu çalışmalar, yavaş yavaş bilimsel incelemlere,
kontrollü çalışmalara kadar uzanmış. Her psikoterapi okulu veya anlayışı
kendine has bir grup terapi tekniği geliştirmiştir. Konuya birazda
eleştirisel bir yaklaşım tarzı ile inceleyen meşhur grup terapi lideri
irwing Yalom şunları açıklamaktadır."Serbest etkileşim özellikleri gösteren
bir grup, bazı yapısal sınırlamalarla birlikte zamanla katılanların
toplumsal bir mikrokosmosuna dönüşecektir. yeterli bir zaman verildiğinde
her hasta kendisi olmaya çalışacaktır. Kişi grup üyeleriyle tıpkı kendi
toplumsal ortamı içindeymişçesine ilişki kuracak, grupta alışageldiği
kişiler arası evreni yeniden yaratacaktır. Başka bir deyimle, kişilerarası
uyumsuz toplumsal davranışlarını grup içinde göstermeye
başlayacaklardır;onlar açısından patolojilerinin tanımlanması
gerekmektedir:Er veya geç bunu grup üyelerinin gözleri önüne sereceklerdir.
Bu kavramın grup terapisinde büyük önemi vardır ve grup terapisi
yaklaşımının bütünün dayandığı bir temel oluşturur. Bu durum, her bir
terapistin gruptaki olaylar hakkında algı ve yorumlarının ve tanımlama için
kullandıkları dilin bağlı oldukları ekole göre değişmesine karşın
klinisyenler tarafından geniş biçimde kabul görmektedir. Freudcular
hastaları diğerleriyle ilişkileri çerçevesinde oral, sadistik veya
mazohistik gereksinimlerini ortaya koyar tarzda görebilirler; nesne
ilişkileri teorisyenleri bölünme (splitting), yansıtıcı özdeşim (projective
identification), idealleştirme (idealization), ayna gibi yansıtma
(mirroring), değersizleştirme (devaluation), üzerine odaklaşabilirler;
davranışı düzeltmeye yönelik terapistler yönetme (conning) ve sömürücü
davranışı (exploitative behavior) ön plana alabilir; bazı sosyal psikologlar
egemenlik, etki etme veya dahil olmaya ilişkin türlü çabaları öncelikle
gözönüne alabilir; Adlerciler daha fazla olarak telafi edici davranıştan söz
açabilir ve doğum sırasını göz önüne almaları (en küçük kız kardeş, büyük
erkek kardeş gibi) olasıdır; Karen Horney'i izleyenler enerjilerini tarafsız
ve ilgisiz görünmeye harcayan ayrı ve boyun eğmiş kişiler ve diğerlerinin
yanlışlarını kanıtlayarak kendi doğruluklarını doğrulamaya çalışan
gururlu-kinci kişiler üzerine dikkatlerini yöneltebilrler." (Yalom,
s:27,1992)
Grup tedavilerinde tedavi edici etmenleri belirli başlıklar altında toplamak
mümkündür.Bunlar;
1. Umut aşılama,
2. Evrensellik,
3. Bilgisel katkıda bulunma
4. Özverili olma ve fedakarca davranma,
5. Birincil aile özelliklerinin grupta tekrar yaşanması ve bunun tedavi
edici özelliği,
6. Toplumsallaştırıcı tekniklerin gelişimi,
7. Taklitçi davranış,
8. Karşılıklı öğrenme,
9. Grup bağlılığı,
10. Duygusal boşalım (Katarzis),
11. Varoluş etmenleri.
Kişilerarası bir etkilenme ve öğrenme süreci olan grup terapisinde beklenen
etkiler ve yararları şu ana başlıklar altında incelemek mümkündür.;
1. Kişilerarası ilişkilerin önemi;
2. Tedavi edici coşkusal yaşantı ve tecrübe;
3. Grubun bir toplumsal mikrokosmos olma niteliği.
Bu ilkeler mantıksal bir sıralamaya sokulduğu takdirde kişilerarası öğrenme
mekanizmasının tedavi edici bir etmen olma niteliği daha açık olmaktadır.
1. Psikiyatrik semptomatoloji kişilar arası bozuk ilişkilerden
kaynaklanmaktadır. Psikoterapinin görevi çarpık olmayan, doyurucu
kişilerarası ilişkilerin nasıl geliştirileceğinin öğrenilmesinde hastaya
yardımcı olmaktır.
2. Kendi gelişimini sağlayan psikoterapi grubu katı yapısal kısıtlamalarla
engellenmez, toplumsal bir mikrokosmosa, her bir hastanın toplumsal evrenin
minyatür hale getirilmiş bir temsiline dönüşür.
3. Grup üyeleri karşılıklı onaylama ve iç gözlem yoluyla kendi kişiler arası
davranışlarının çeşitli yönlerinin, kendi güçlerinin, sınırlarının,
parataksik çarpıtmalarının ve diğer insanlara karşı istenmeyen tepkilere
neden olan uyumsuz davranışlarının farkına varırlar. Geçmişte bir dizi
yıkıcı ilişkisi olan ve bunların ardından reddedilmeyi yaşayan hasta bu
yaşantıları diğerleri açısından yorumlamayı başaramamıştır. Başkalrının
ondaki güvensizliği sezmeleri ve normal toplumsal ilişkilerde etiket koyarak
davranmaları nedeniyle kişi hiçbir zaman neden reddedildiğini
anlayamayacaktır. Bu nedenle, hasta hiçbir zaman davranışının sakıncalı
yönlerini ayırt etmeyi ve kendinin neden kabul edilemez bir kişi olduğunu
öğrenememiş olacaktır. Terapi grubu tam bir geri bildirim içinde
destekleyici yönüyle böylesi bir ayırt etmeyi olanaklı kılmaktadır.
4. Düzenli bir kişilerarası ilişki dizisi oluşur:
a. Patolojinin ortaya konması (üye diğerinin davranışını ortaya kor)
b. Kişinin geribildirim ve iç gözlem yoluyla:
1. Davranış açısından daha iyi bir gözlemci olması
2. Davranışının etkilerini şu yönlerden değerlendirmesi
a. Diğerlerinin duyguları
b. Diğerlerinin kendisi hakkında kanıları;
c. Kendi kendisi hakkında edindiği kanılar;
5.Bu zincirin bütünüyle farkına varan hasta, bunlardan kaynaklanan kişisel
sorumluluğun da farkında olur. Her birey kendi kişiler arası ilişkiler
dünyasının yaratıcısıdır.
6. Bu kişilerarası ilişkiler dünyasında kişisel sorumluluğu bütünüyle
kabullenen birey ardından bu keşfin sonuçlarını yakalmaya başlayabilir: Bu
dünyayı yaratan kişi, aynı zamanda onu değiştirebilen tek kişidir.
7. Bu bilinçlenmenin derinliği ve anlamlılığı sonuçlardan etkilenme
derecesiyle doğru orantılıdır. Bir yaşantı ne denli gerçek ve ne denli
coşkusalsa, etkisi o denli güçlüdür; ne kadar nesnelleştirilmiş ve
düşünselleştirilmişse öğrenme açısından o kadar etkisizdir.
8. Bu bilnçlenmenin bir sonucu olarak hasta diğerleri ile ilişki de yeni
yolları göze alarak aşamalı bir biçimde değişim geçirir. Değişimin
gerçekleşmesi olasılığı şu koşulların bir işlevidir:
a. Hastanın değişim güdülenimi ve uygulamakta olduğu davranış
tarzının doğurduğu kişisel rahatsızlık ve doyumsuzluğun derecesi;
b. Hastanın gruba ilgisi, yani grubu kabullenmenin hasta için ne
derece önem taşıdığı;
c. Hastanın karakter yapısının ve kişiler arası davranış biçiminin
katılığı
9. Davranıştaki değişim iç gözlem ve diğer üyelerden kaynaklanan
geribildirim yoluyla kişiler arası öğrenmede yeni bir dönüm noktası
oluşturabilir. Bundan başka hasta şimdiye dek söz konusu davranışı
engelleyen, korkulan bazı felaketlerin akıldışı olduğunu kavrar; bu yeni
davranış ölüm, yıkım, terkedilme, alay edilme, yerin dibine geçme gibi
felaketlere yol açmıştır.
10. Toplumsal mikrokosmos kavramı iki yönlüdür. Davranışın dış görünümü
grupta belirgin hale geçmekle kalmaz, grupta öğrenilen davranış sonuçta
hastanın toplumsal çevresine aktarılır ve grup dışındaki kişiler arası
davranışlarında değişiklikler ortaya çıkar.
11. Uyumsal bir sarmal (adaptive spiral) aşamalı olarak önce grup içinde,
sonra dışında harekete geçirilir. Kişiler arası çarpıklıklar azaldığından
olumlu karşılığı bulunan ilişkileri biçimlendirme gücü artar. Toplumsal
bunaltı azalır; diğerleri bu davranışa olumlu tepki verir ve hastaya karşı
daha fazla onay ve kabul gösterir,bu durum benlik değerini daha da yükseltir
ve değişimi daha da artırır. Sonuçta uyumsal sarmal profosyonel terapinin
gerekmediği ölçüde özerklik ve yarar sağlar.
Bu aşamaların herbiri için terapistin sağlayacağı kolaylıklara ihtiyaç
vardır. Terapistin farklı davranış grupları ortaya koyması gerekir: Özel
geribildirimler sağlama, iç gözlemi destekleme, sorumluluk kavramını
açiklama, risk almayı destekleme, felaket getirici sonuç fantezisini
onaylamama, öğrenilenin aktarılmasının desteklenmesi ve benzerleri gibi."
(Yalom, s:40-41, 1992)
Carl Rogers'e göre ideal bir terapist hasta ilişkisinde yaşanması gereken
iletişim veya süreç şu şekilde olmalıdır:
"Hasta duygularını dışa vurmada giderek özgürleşir.
Gerçeği sınamaya başlar ve çevresiyle, kendisiyle, diğer kişilerle ve
yaşantılarıyla ilgili duyguları ve algıları konusunda daha ayırt edici olur.
Yaşantıları ve kendine ilişkin kavramları arasındaki uygunsuzluğun giderek
farkına varır.
Önceden yadsıdığı veya bilinç alanında çarpıttığı duygularının da farkına
varır.
Terapistin koşulsuz ve olumlu ilgisiyle giderek tehditsiz yaşayabilmeye
kendine karşı koşulsuz ve olumlu bir ilgi duyabilmeye başlar.
Kendini giderek bir nesnenin veya yaşantının oluşmasında ve bir değer
kazanmasında odak noktası olarak görmeye başlar.
kendisini başkalrının nasıl değerlendirdiği konusundaki algısından çok söz
konusu algının kendi gelişimini olumlu biçimde etkilemesine göre eylemlerde
bulunur." (Yalom, s:53, 1992)
Grup terapisinde tüm amaç hastanın kendisi ve çevresi ile olan
barışıklılığını sağlamaktır. Bunu sağlarken her bireyde doğuştan mevcut olan
bir takım mekanizmalrın önündeki engelleri kaldırmak hekimin görevidir.
Hekim bu anlamda sadece bir yol gösterici bir rehber konmundadır. Zaman
zaman telkin verivci, zaman zaman ikna edici, zaman zaman iyi bir dosttur.
Hekimin tedavideki hedefi aşağıdaki gerçekleri hastaya kabul ettirmektir.
Bunlar;
"1. Kendim için yarattığım dünyayı yalnızca ben değiştirebilirim.
2. Değişmekte bir tehlike yoktur.
3. Gerçekten istiyorsam değişmem gerekir.
4. Değişebilirim, güçlüyüm."
Grup terapileri, bireysel hipnoterapi ile birlikte yürütülebilir. Özellikle
hipnodramalar sayesinde oluşturulmaya çalışılan yeni kişiliğin ilk sınama ve
deneme laboratuvarı bu grup terapileri olabilir.
Grup Terapileri
GRUP PSİKOTERAPİLERİ Grup psikoterapisi ile hipnoterapinin ne alakası vardır diye sorabilirsiniz. Literatürde grup hipnozlarından bahsedilmesine rağmen, bir kaç çalışmam haricinde bugüne kadar ciddi bir grup hipnozu çalışması yapmadım. 1980 yıllarında bir grup enürezisli yurt öğrencisi üzerinde yaptığımız grup hipnozu , dolayısıyle grup psikoterapisini bu çalışmalarım arasında sayabilirim. Konumuzun başında da belirttiğim gibi tedavilerde eklektik bir yaklaşım izlemekteyim. Bu anlamda bireysel hipnoterapi uyguladığım hastalarımdan uygun gördüklerimi grup terapisine de almaktayım. Uygun vaka seçiminde grup terapisinin çok yararlarını ve olumlu sonuçlarını mütalaa ettim. Bu çerçevede grup terapisinin, hipnoterapi ile yakından ilgisi bulunmaktadır. Grup tedavilerinin tarihine baktığımızda, bilimsel anlamda ilk kez 1907 yılında Pratt tarafından veremli hastalara uygulandığını görüyoruz. Veremli hastalarla görüşme, onlardan bilgi alma ve onlara bir takım direktifleri verme olarak haftada iki kez uygulama yapan Pratt, hastalarından çok olumlu tepkiler almıştır. Daha sonraları bu yöntem yaygınlaşmış ve bir çok alana girmiştir. Sadece psikiyatri departmanlarını değil etkileşim grupları altında tüm ülkeleri sarmıştır. Alkolikler, şeker hastaları, dullar, sorunlu kadınlar, sigara bağımlıları, uyuşturucu bağımlıları bu tip gruplar oluşturmuş ve birbirlerine yardımcı olmaya çalışmışlardır. Bu arada grup terapileri psikiyatri kliniklerinin vazgeçilmez araçları haline gelmiştir. özellikle bireysel psikoterapinin zaman ve hekim yönünden yetersiz kaldığı dönemlerde cankurtaran simidi özelliğini kazanmıştır. Özellikle 2. dünya harbinden sonra görülen asker ve sivillerin problemlerinde yaygın olarak kullanılmıştır. Kendiliğinden başlayan bu çalışmalar, yavaş yavaş bilimsel incelemlere, kontrollü çalışmalara kadar uzanmış. Her psikoterapi okulu veya anlayışı kendine has bir grup terapi tekniği geliştirmiştir. Konuya birazda eleştirisel bir yaklaşım tarzı ile inceleyen meşhur grup terapi lideri irwing Yalom şunları açıklamaktadır."Serbest etkileşim özellikleri gösteren bir grup, bazı yapısal sınırlamalarla birlikte zamanla katılanların toplumsal bir mikrokosmosuna dönüşecektir. yeterli bir zaman verildiğinde her hasta kendisi olmaya çalışacaktır. Kişi grup üyeleriyle tıpkı kendi toplumsal ortamı içindeymişçesine ilişki kuracak, grupta alışageldiği kişiler arası evreni yeniden yaratacaktır. Başka bir deyimle, kişilerarası uyumsuz toplumsal davranışlarını grup içinde göstermeye başlayacaklardır;onlar açısından patolojilerinin tanımlanması gerekmektedir:Er veya geç bunu grup üyelerinin gözleri önüne sereceklerdir. Bu kavramın grup terapisinde büyük önemi vardır ve grup terapisi yaklaşımının bütünün dayandığı bir temel oluşturur. Bu durum, her bir terapistin gruptaki olaylar hakkında algı ve yorumlarının ve tanımlama için kullandıkları dilin bağlı oldukları ekole göre değişmesine karşın klinisyenler tarafından geniş biçimde kabul görmektedir. Freudcular hastaları diğerleriyle ilişkileri çerçevesinde oral, sadistik veya mazohistik gereksinimlerini ortaya koyar tarzda görebilirler; nesne ilişkileri teorisyenleri bölünme (splitting), yansıtıcı özdeşim (projective identification), idealleştirme (idealization), ayna gibi yansıtma (mirroring), değersizleştirme (devaluation), üzerine odaklaşabilirler; davranışı düzeltmeye yönelik terapistler yönetme (conning) ve sömürücü davranışı (exploitative behavior) ön plana alabilir; bazı sosyal psikologlar egemenlik, etki etme veya dahil olmaya ilişkin türlü çabaları öncelikle gözönüne alabilir; Adlerciler daha fazla olarak telafi edici davranıştan söz açabilir ve doğum sırasını göz önüne almaları (en küçük kız kardeş, büyük erkek kardeş gibi) olasıdır; Karen Horney'i izleyenler enerjilerini tarafsız ve ilgisiz görünmeye harcayan ayrı ve boyun eğmiş kişiler ve diğerlerinin yanlışlarını kanıtlayarak kendi doğruluklarını doğrulamaya çalışan gururlu-kinci kişiler üzerine dikkatlerini yöneltebilrler." (Yalom, s:27,1992) Grup tedavilerinde tedavi edici etmenleri belirli başlıklar altında toplamak mümkündür.Bunlar; 1. Umut aşılama, 2. Evrensellik, 3. Bilgisel katkıda bulunma 4. Özverili olma ve fedakarca davranma, 5. Birincil aile özelliklerinin grupta tekrar yaşanması ve bunun tedavi edici özelliği, 6. Toplumsallaştırıcı tekniklerin gelişimi, 7. Taklitçi davranış, 8. Karşılıklı öğrenme, 9. Grup bağlılığı, 10. Duygusal boşalım (Katarzis), 11. Varoluş etmenleri. Kişilerarası bir etkilenme ve öğrenme süreci olan grup terapisinde beklenen etkiler ve yararları şu ana başlıklar altında incelemek mümkündür.; 1. Kişilerarası ilişkilerin önemi; 2. Tedavi edici coşkusal yaşantı ve tecrübe; 3. Grubun bir toplumsal mikrokosmos olma niteliği. Bu ilkeler mantıksal bir sıralamaya sokulduğu takdirde kişilerarası öğrenme mekanizmasının tedavi edici bir etmen olma niteliği daha açık olmaktadır. 1. Psikiyatrik semptomatoloji kişilar arası bozuk ilişkilerden kaynaklanmaktadır. Psikoterapinin görevi çarpık olmayan, doyurucu kişilerarası ilişkilerin nasıl geliştirileceğinin öğrenilmesinde hastaya yardımcı olmaktır. 2. Kendi gelişimini sağlayan psikoterapi grubu katı yapısal kısıtlamalarla engellenmez, toplumsal bir mikrokosmosa, her bir hastanın toplumsal evrenin minyatür hale getirilmiş bir temsiline dönüşür. 3. Grup üyeleri karşılıklı onaylama ve iç gözlem yoluyla kendi kişiler arası davranışlarının çeşitli yönlerinin, kendi güçlerinin, sınırlarının, parataksik çarpıtmalarının ve diğer insanlara karşı istenmeyen tepkilere neden olan uyumsuz davranışlarının farkına varırlar. Geçmişte bir dizi yıkıcı ilişkisi olan ve bunların ardından reddedilmeyi yaşayan hasta bu yaşantıları diğerleri açısından yorumlamayı başaramamıştır. Başkalrının ondaki güvensizliği sezmeleri ve normal toplumsal ilişkilerde etiket koyarak davranmaları nedeniyle kişi hiçbir zaman neden reddedildiğini anlayamayacaktır. Bu nedenle, hasta hiçbir zaman davranışının sakıncalı yönlerini ayırt etmeyi ve kendinin neden kabul edilemez bir kişi olduğunu öğrenememiş olacaktır. Terapi grubu tam bir geri bildirim içinde destekleyici yönüyle böylesi bir ayırt etmeyi olanaklı kılmaktadır. 4. Düzenli bir kişilerarası ilişki dizisi oluşur: a. Patolojinin ortaya konması (üye diğerinin davranışını ortaya kor) b. Kişinin geribildirim ve iç gözlem yoluyla: 1. Davranış açısından daha iyi bir gözlemci olması 2. Davranışının etkilerini şu yönlerden değerlendirmesi a. Diğerlerinin duyguları b. Diğerlerinin kendisi hakkında kanıları; c. Kendi kendisi hakkında edindiği kanılar; 5.Bu zincirin bütünüyle farkına varan hasta, bunlardan kaynaklanan kişisel sorumluluğun da farkında olur. Her birey kendi kişiler arası ilişkiler dünyasının yaratıcısıdır. 6. Bu kişilerarası ilişkiler dünyasında kişisel sorumluluğu bütünüyle kabullenen birey ardından bu keşfin sonuçlarını yakalmaya başlayabilir: Bu dünyayı yaratan kişi, aynı zamanda onu değiştirebilen tek kişidir. 7. Bu bilinçlenmenin derinliği ve anlamlılığı sonuçlardan etkilenme derecesiyle doğru orantılıdır. Bir yaşantı ne denli gerçek ve ne denli coşkusalsa, etkisi o denli güçlüdür; ne kadar nesnelleştirilmiş ve düşünselleştirilmişse öğrenme açısından o kadar etkisizdir. 8. Bu bilnçlenmenin bir sonucu olarak hasta diğerleri ile ilişki de yeni yolları göze alarak aşamalı bir biçimde değişim geçirir. Değişimin gerçekleşmesi olasılığı şu koşulların bir işlevidir: a. Hastanın değişim güdülenimi ve uygulamakta olduğu davranış tarzının doğurduğu kişisel rahatsızlık ve doyumsuzluğun derecesi; b. Hastanın gruba ilgisi, yani grubu kabullenmenin hasta için ne derece önem taşıdığı; c. Hastanın karakter yapısının ve kişiler arası davranış biçiminin katılığı 9. Davranıştaki değişim iç gözlem ve diğer üyelerden kaynaklanan geribildirim yoluyla kişiler arası öğrenmede yeni bir dönüm noktası oluşturabilir. Bundan başka hasta şimdiye dek söz konusu davranışı engelleyen, korkulan bazı felaketlerin akıldışı olduğunu kavrar; bu yeni davranış ölüm, yıkım, terkedilme, alay edilme, yerin dibine geçme gibi felaketlere yol açmıştır. 10. Toplumsal mikrokosmos kavramı iki yönlüdür. Davranışın dış görünümü grupta belirgin hale geçmekle kalmaz, grupta öğrenilen davranış sonuçta hastanın toplumsal çevresine aktarılır ve grup dışındaki kişiler arası davranışlarında değişiklikler ortaya çıkar. 11. Uyumsal bir sarmal (adaptive spiral) aşamalı olarak önce grup içinde, sonra dışında harekete geçirilir. Kişiler arası çarpıklıklar azaldığından olumlu karşılığı bulunan ilişkileri biçimlendirme gücü artar. Toplumsal bunaltı azalır; diğerleri bu davranışa olumlu tepki verir ve hastaya karşı daha fazla onay ve kabul gösterir,bu durum benlik değerini daha da yükseltir ve değişimi daha da artırır. Sonuçta uyumsal sarmal profosyonel terapinin gerekmediği ölçüde özerklik ve yarar sağlar. Bu aşamaların herbiri için terapistin sağlayacağı kolaylıklara ihtiyaç vardır. Terapistin farklı davranış grupları ortaya koyması gerekir: Özel geribildirimler sağlama, iç gözlemi destekleme, sorumluluk kavramını açiklama, risk almayı destekleme, felaket getirici sonuç fantezisini onaylamama, öğrenilenin aktarılmasının desteklenmesi ve benzerleri gibi." (Yalom, s:40-41, 1992) Carl Rogers'e göre ideal bir terapist hasta ilişkisinde yaşanması gereken iletişim veya süreç şu şekilde olmalıdır: "Hasta duygularını dışa vurmada giderek özgürleşir. Gerçeği sınamaya başlar ve çevresiyle, kendisiyle, diğer kişilerle ve yaşantılarıyla ilgili duyguları ve algıları konusunda daha ayırt edici olur. Yaşantıları ve kendine ilişkin kavramları arasındaki uygunsuzluğun giderek farkına varır. Önceden yadsıdığı veya bilinç alanında çarpıttığı duygularının da farkına varır. Terapistin koşulsuz ve olumlu ilgisiyle giderek tehditsiz yaşayabilmeye kendine karşı koşulsuz ve olumlu bir ilgi duyabilmeye başlar. Kendini giderek bir nesnenin veya yaşantının oluşmasında ve bir değer kazanmasında odak noktası olarak görmeye başlar. kendisini başkalrının nasıl değerlendirdiği konusundaki algısından çok söz konusu algının kendi gelişimini olumlu biçimde etkilemesine göre eylemlerde bulunur." (Yalom, s:53, 1992) Grup terapisinde tüm amaç hastanın kendisi ve çevresi ile olan barışıklılığını sağlamaktır. Bunu sağlarken her bireyde doğuştan mevcut olan bir takım mekanizmalrın önündeki engelleri kaldırmak hekimin görevidir. Hekim bu anlamda sadece bir yol gösterici bir rehber konmundadır. Zaman zaman telkin verivci, zaman zaman ikna edici, zaman zaman iyi bir dosttur. Hekimin tedavideki hedefi aşağıdaki gerçekleri hastaya kabul ettirmektir. Bunlar; "1. Kendim için yarattığım dünyayı yalnızca ben değiştirebilirim. 2. Değişmekte bir tehlike yoktur. 3. Gerçekten istiyorsam değişmem gerekir. 4. Değişebilirim, güçlüyüm." Grup terapileri, bireysel hipnoterapi ile birlikte yürütülebilir. Özellikle hipnodramalar sayesinde oluşturulmaya çalışılan yeni kişiliğin ilk sınama ve deneme laboratuvarı bu grup terapileri olabilir.